Gece yarısı. Odamdan yankılanan bir sesle uyandım, korkutucu bir çift bacakla karşılaştım. O andan beri, sanki sadece kendini göstermek istiyormuş gibi, kimsenin onu görmesine izin vermeden odamda kalmaya devam etti. Bir yandan da ağlarıyla etrafı sarıyor, yavaş yavaş hayatımı ele geçiriyordu ve en sonundaysa önümde belirivermişti. Ne karşı koyabiliyordum ne de direnebiliyordum. Bu, son derece müthiş “isimsiz canavar”ın gerçek formuydu. Bana doğru ellerini uzattığında ümitsizce karşı koymalarım fayda etmiyordu. Onu şüpheci sevgilimden ve arkadaşlarımdan saklamaya çalışmak tuhaf hayatımızın perdelerini araladı. Yavaş yavaş, insani duyularımı normal hayatımın başıma yıkılmasıyla yitirmeye başlıyordum. Beni bir şeyin beklediğinin farkına vardığım zaman, önemli bir kararın eşiğindeydim.
O sırada canavar ilk defa karşımda dikildiği zaman, halk bir dizi acayip cinayetlerle boğuşmaktaydı. İşte o zaman hoş ama bir o kadar da ürkütücü olan oda arkadaşımın bu olayla bağlantısının olup olmadığını merak etmeye başlamıştım.
